We komen om half zes weer thuis van de dierenarts - zonder Beer, die we moesten laten inslapen. Nog niets aan de hand als het gaat om Lykke en de katten, bij ons natuurlijk des te meer aangezien het gemis van Beer bij ons wel een enorme leegte en verdriet achter heeft gelaten.

's Ochtends vroeg bij de eerste uitlaatbeurt en als iedereen zijn eten krijgt lijkt het gemis van Beer ook tot de dieren door te zijn gedrongen. Lykke heeft niet echt veel zin in eten en ook niet om naar buiten te gaan. Onder de katten vinden schermutselingen plaats. Dit gaat de hele dag door. Lykke ligt maar een beetje te liggen in de hal.
Die nacht word ik steeds wakker omdat Mijntje Scar om de paar uur aanvalt, maar het lijkt zich steeds weer te sussen zonder mijn tussenkomst (op een vermanend woord na).

Eerste Pinksterdag. Op familiebezoek in Ommen, Lykke lekker mee waar ze vrij met haar vriendinnetje Rosanne rond kan rennen. Even een leuk verzetje voor Lykke, en voor ons om de gedachten even op wat anders te hebben.
Bij terugkomst thuis treffen we het hele huis onder de vlokken kattenhaar aan en vindt er net een enorme groepsruzie in de slaapkamer beneden plaats, met Mijntje die alles wat los en vast zit aanvalt, inclusief Lykke die niet weet wat haar overkomt en Doppie die te midden van het strijdgewoel zit, links en rechts klappen oplopend met een verloren blik in zijn ogen van 'jongens wat doen jullie nou dan toch allemaal'.

Een half uur later opnieuw hetzelfde verhaal. Bij het scheiden, omdat ik niet kon inschatten of Lykke zou bijten (nee dus, maar dat wist ik toen nog niet), was ik natuurlijk met mijn domme hoofd zelf de klos en met veel moeite wist ik pitbull Mijntje uit mijn vinger te verwijderen.
Vinger ontsmet en in het verband en een paar uur met mijn hand omhoog gezeten om verdere zwelling te voorkomen (tevergeefs).

's Avonds, vele groepsruzies verder waarbij het steeds Mijntje was die zich op een andere kat worp, op advies van collega-fokkers er uiteindelijk toch maar voor gekozen om Mijntje (inmiddels met bloederige neus) op te sluiten aangezien Bach rescue en Telizen in deze situatie duidelijk onvoldoende waren.

Zelf nog aangeslagen van het laten inslapen van Beer, voelen Rob en ik ons allebei behoorlijk van slag door deze hele situatie.

Poging gedaan om Mijntje weer meer vrijheden te geven: poging mislukt. Weer een ruzie, dus Mijntje weer apart.
Wel gaat het goed met de drie meest dominante katten in huis: Mugje, Porcelina en Doppie (zijn favoriete 'plas'bak staat daar, namelijk die met de Cat's Best Ökoplus dus hij zat daar alweer als eerste binnen, met zijn grote naïeve hoofd). Die zijn dan ook afwisselend bij haar, aangezien ze bleef loeien als ze in haar eentje zat. Dat is het dubbele aan haar, zonder katten kan ze ook niet.
Haar neusje blijkt nu hij is schoongemaakt minder geschonden gelukkig. De rest van de katten heeft met name beten in de nek opgelopen, de schade valt mee.

Ondertussen zit ik er wel doorheen, en besluit om ook morgen vrij te nemen want het lijkt wel of ik bij elke zin die ik zeg in tranen uit zal gaan barsten.

Wat wrang is, is dat sinds Mijntje opgesloten zit, Scar voor het eerst sinds ruim een jaar weer boven komt... Heeft het dus al die tijd gelegen aan spanningen tussen haar en Mijntje waarom ze dat niet meer durfde.

Mijntje is nog steeds niet gekalmeerd. Ze ligt op de loer achter de deur en ik moet nog steeds oppassen als ik daar doorheen ga.
Gelukkig ben ik zelf wel gekalmeerd. Werken gaat morgen wel weer lukken.
Ik heb een afspraak gemaakt voor volgende week woensdag om Mijntje te laten helpen. Doordat de plannen met Erik niet door zijn gegaan, is ze onderhand toch al een dame op leeftijd voor een laatste nestje, daarbij pleit deze situatie er natuurlijk absoluut niet voor om ook nog maar te denken over kittens bij haar.
En wellicht dat het ook nog wat doet met haar, misschien ligt er iets hormonaals aan haar gedrag ten grondslag. Beer en zij waren weliswaar dikke maatjes en Mijntje ontleent haar status dan wel graag aan de sterken en dominanten, maar deze reactie is wel heel extreem om daar alleen door verklaard te worden denk ik. Ik hoop het maar.

De andere dieren raken iets relaxter in huis. Sauterne, die wel eens een plasje op ongeoorloofde plaatsen deed, heeft dat sinds de opsluiting van Mijntje niet 1 keer meer gedaan.

Lykke mag nog steeds niet in de slaapkamer zoals je op deze foto van zien (en smokkelt graag een half metertje), maar lijkt een zeer tevreden hond nu ze in haar eentje is.

Ik wandel ongeveer anderhalf uur per dag met haar (als het weer dat toelaat), ze heeft een mammoetbot gekregen waar ze uren zoet mee is, een paar uur alleen zijn blijkt gelukkig ook geen probleem.

Sauterne loopt 'eventjes' de kamer binnen waar Mijntje in zit. Gelukkig weet ik Mijntje nog net in een snoekduik uit de lucht te graaien en taait Sauterne uit zichzelf weer haastig af.

Mijntje is ondertussen al wel een beetje afgekoeld, ze komt steeds lekker spinnend bij me op schoot liggen als ik haar in de computerkamer neem, of als ik zelf een tijdje bij haar zit.

Yasur dacht met zijn stomme kop snel met me mee de kamer waar Mijntje opgesloten zit binnen te glippen. Mijntje dook er bovenop, weer als een pitbull. Zo'n beet zal mij in ieder geval geen tweede keer overkomen en met haar steeds kort in haar nekvel vastpakkend en van me afgooiend kreeg Yasur de kans om in de krabpaal te vluchten, uit haar zicht.
Toen kon ik Mijntje wel pakken, even in een reismandje opsluiten en Yasur weer uit de kamer verwijderen.

Porcelina die het allemaal zag gebeuren hevig geschokt achterlatend, de rest van de dag heeft zij mij gemeden. Ik voel me wel de boeman hoor. Het vertrouwen van Porcelina in mensen is toch al zo breekbaar en ze heeft wel gelijk, zo zou je eigenlijk niet met een poes om horen te gaan. Maar een andere oplossing zie ik echt even niet...

Mijntje begint zichzelf weer wat te worden. Ze sjouwt weer rond met haar knisperbal, al mauwend (met volle mond). De bedoeling is dan dat je haar prijst, want ze heeft een prooi gevangen immers. En dan legt ze hem voor je neer. Ook wordt er flink gespeeld met een kraaienveer die ik voor haar heb meegebracht. Samen met Porcelina wordt er ook heel wat afgeraced in snelle buien. Porcelina is nu bijna constant bij haar, vraagt daar zelf om. Als ze even vrij in huis is, staat ze 10 minuten later alweer voor de deur van de kamer waar Mijntje zit.

Helaas maakt het Mijntje niet milder naar de andere katten. Als ik Scar of Yasur heb geknuffeld wil ze niet op schoot springen, snuift luidruchtig de geur op en reken maar niet dat ze spinnen gaat dan als ik haar aai. Ik ga maar stug door met Telizen geven, met de Bach rescue ben ik opgehouden (die hou ik achter de hand voor 'voorvallen' en de reis naar de dierenarts want van autoreizen raakt ze in de stress).

De rust keert ondertussen wel weer wat terug in huis onder de andere katten.

Doppie ziet geen enkele reden om Mijntje niet gewoon weer te pesten zoals hij dat altijd al deed. En blijkbaar is Mijntje daar nu gerust op en niet chagerijnig of agressief, want er werd een tijdje flink gespeeld in en rondom de Ikeatent.

Maar alleen het zien van Yasur op de overloop was voor haar alweer voldoende om als uit een kattenpult er opaf te vliegen. Nog geen stap vooruit dus wat betreft de drie waar het niet mee gaat. Tot nieuwe confrontaties met Scar is het niet gekomen, die maakt dat ze weg komt zodra ik ook maar in de buurt kom van de deur van de kamer waar Mijntje zit.

Mooie, maar domme Mijntje. Wat is het toch verdrietig dat ze zich zo gedraagt.

Omdat ik vandaag helemaal niet in orde was en ziek thuis ben gebleven, ben ik weinig toegekomen aan experimenteren of Mijntje al wat verdraagzamer aan het worden is. Yasur liep op een gegeven moment met mij mee haar kamer in, ik had haar net als verwennerij OptiCat van de Lidl gegeven en dat was blijkbaar belangrijker dan Yasur. Toen Yasur haar door had, sloop hij snel rechtsomkeer. HIJ is het in ieder geval nog niet vergeten.

Net toen ik weer die kamer uit kwam zat Scar op de overloop, dat ging dus nog maar net goed. Scar keek enkel ongerust, liep niet weg maar Mijntje kwam als een flits naar de deur toe geschoten, die ik nog maar net op tijd weer dicht kreeg.

Porcelina lijkt de rust van een grote kamer (zo'n 40 m2) en weinig katten om haar heen zeer te waarderen en met Mijntje kan ze goed overweg (ze liggen de helft van de tijd samen op een een plaid elkaar te poetsen).

En toen lag onze internetverbinding eruit.

Nog steeds geen internetverbinding, dan maar 'droogzwemmen' en dit later online zetten als ze het probleem opgelost hebben.

Vandaag was het DE dag, Mijntje is geholpen. De Bach rescue hielp goed om het haar de reis iets meer ontspannen te maken. Mijntje vindt autoreizen namelijk vreselijk, en schreeuwt en hijgt normaal. Nu dan wel wat gapen van spanning, maar geen gehijg en alleen maar wat gekeuvel met mij.

Ruim twee uur later mocht ik haar alweer ophalen, ze was wakker. Ze leek aanvankelijk nog wel een zielig hoopje in de hoek van de bench, maar nee hoor eenmaal terug in de veiligheid van het reismandje met het vertrouwd ruikende dekentje waar Doppie al eens een paar uur op had liggen pitten was ze weer helemaal de oude. Onderweg terug begon ze zich al te wassen, die kunsttranen is natuurlijk drie maal niets en zoals mensen dat wegvegen is natuurlijk absoluut onvoldoende.

Thuis werd er ook gelijk driftig verder gepoetst. De pijnstillende injectie heeft goed geholpen, ze heeft nu in ieder geval nog nergens last van.

Vergeten de factuur te vragen, stom want daar staat altijd precies op wat ze heeft gekregen aan medicatie en narcose, ik hou voor alle dieren namelijk een 'medisch dossier' bij. Kan ik later altijd weer terugzoeken wanneer iets ook alweer was geweest, wat ze hadden, wat de laatste ontworming was etc.
Toch nog maar even vragen als ik voor controle terug kom over 10 dagen, ik heb vandaag ook betaald voor de euthenasie van Beer (tja dat moest toch ook nog gebeuren) en die factuur heb ik nodig om zijn WA-verzekering op te zeggen.

Ja, je leest het goed, honden hebben hier in Duitsland een WA-verzekering, en die is nog duurder dan die voor onszelf aangezien het hier zo is dat als er een hond bij iets betrokken is, de hond altijd fout zit. Al loop je op de stoep en fietst een fietser tegen je hond en die fietser valt en haalt zijn broek open, dan nog heeft de hond schuld en hangt er gelijk een claim aan jouw (nog in intact zijnde) broek.

Maar terug naar Mijntje. De wond ziet er netjes uit, mejuffrouw had wel wat buikvet en dat kan je ook wel zien. Dat wordt nu oppassen geblazen want anders hebben we over een half jaar twee katten van 10 kilo...

Weinig spectaculair nieuws onder de zon. Wel gaat het nu met Sauterne goed: Sauterne negeert haar en Mijntje negeert Sauterne dus ook.

Ik had net even niet in de gaten dat Scar hier onder het logeerbed lag dus liet ik Mijntje binnen. Oef, zij had het dus wel door en ze dook echt in 1 streep op Scar. Dus maar even onelegant Mijntje aan haar staart teruggetrokken.
Voordeel: het bleef beperkt bij enkel 1 rake aanval zonder dat Scar iets terug deed, dus de adrenaline zat bij Mijntje nog niet zo hoog. Scar blijkt niet van plan te zijn haar herwonnen terrein zomaar op te geven, dus die gaf geen krimp en vertrok ook niet nadat ik Mijntje weer had opgesloten (en die daar met Porcelina haar grillen kon afreageren, die stoeien graag samen). Yasur die net naar boven kwam en Mijntjes actie waarnam zit nu met wijd opengesperde ogen te kijken naar de deur waarachter ze zit.

Gisteren moest Mijntje weer terug naar de dierenarts voor controle van de operatiewond/litteken. Omdat we nog altijd naar onze vertrouwde dierenarts in Dedemsvaart gaan (DAP van Dedem) en dat bijna een uur rijden is, gingen Porcelina en Lykke ook mee voor hun jaarlijkse vaccinatie.
Porcelina vond de rit vreselijk, lag gelaten in het reismandje. Het was aandoenlijk om te zien hoe druk Mijntje bezig was om haar gerust te stellen: de hele weg door heen en terug werd Porcelina door haar gepoetst. En dat terwijl ze normaal zelf zo angstig is tijdens autoritten.

Mijntje werd helemaal goed bevonden, en ook zij heeft gelijk haar vaccinatie voor dit jaar gekregen. Samen met Gerda Veenink (de dierenarts) hebben we geprobeerd een profiel van Mijntje op te stellen, wellicht dat er nog een homeopatisch middel te proberen is om haar vechtlust wat te remmen.

Toen ik thuis kwam dacht ik ‘ik heb niks te verliezen’ en heb het reismandje in de hal gezet, open gedaan en gedacht ‘red oe d’r met’ zoals ze zouden zeggen in de streek waar ik werk.

Nou Mijntje was poeslief moet ik zeggen. Scar blies wel naar haar maar ze deden wel neusje neusje. Yasur lag heerlijk te slapen, deed zijn ogen open, zag Mijntje daar waar ze in zijn ogen niet hoorde en keek me aan met een blik van ‘hoe kan je me DAT aandoen’. Maar, niet wegrennen en ook neusje neusje gedaan. De terugweg vanaf de dierenarts overdacht ik mijn wijze woorden die ik altijd aan anderen met problemen in de kattengroep meegeef: het zijn niet enkel de katten die de groep vormen waar het probleem ligt, ook jijzelf bent onderdeel van die groep en speelt een rol in (het ontstaan van) het probleem.

Aanvankelijk ging het goed, maar toen ik na het verzorgen van hond en katten de volgende ochtend om 6.00 uur nog even in mijn bed dook, was het na een kwartier vreselijk mis. Eerst boven een gevecht met Sauterne, toen in 1 streep door naar beneden om zich op Scar te storten. Om te voorkomen dat de hele groep weer uit evenwicht zou zijn door een langdurig en groepsgevecht (alles kwam alweer van alle kanten aangesneld) heb ik Mijntje in haar kraag gevat en linea recta naar de kattenkamer gebracht en opgesloten. Weer een beet opgelopen natuurlijk, vechtende katten moet je als mens ook niet willen scheiden. Maar goed, ik herstel sneller dan het vertrouwen van de andere katten in Mijntje. Mijn teleurstelling en verdriet zijn helaas ongewijzigd groot.

Met mijn hand gaat het beter. Met Mijntje niet. Daar waar Doppie eerst bij haar kon, blaast hij nu naar haar en vindt haar duidelijk niet leuk meer. Maar ja, voor lekkere Maine Coon brokjes wil hij haar kamer dan wel in maar niet van harte.

Yasur begint al met krassende nagels over het laminaat weg te hollen als ik mijn hand op de deurkruk van de kamer waar Mijntje zit leg.
Mijntje zelf kijkt met gespannen lijf en strakke blik door de kier van de deur en ik moet haar echt eerst oppakken om zelf de deur door te kunnen zonder dat ze ontsnapt.

Ze roept nu ook steeds om eruit te mogen, we zijn terug bij af met het verschil dat nu Doppie maar ook Mugje niet graag meer bij haar in de kamer willen. Porcelina blijft onveranderd haar vriendin en kiest nog steeds zelf om na kort de benen door het huis te hebben gestrekt, terug naar Mijntje te willen. Of is het terug naar de veilige kamer? Tenslotte is ze pas op de leeftijd van 9 weken naar de woonkamer gehaald, het lijkt erop dat ze de rust van afzondering wel prettig vindt.

Ondertussen komt Scar na de ene avond/nacht dat Mijntje vrij door huis liep weer lekker door het hele huis, die vindt het wel best zo met Mijntje opgesloten.