-
-
En zo zie je eruit als je het kanaal over het hoofd hebt gezien...
-
-
Lykke heeft drie jaar van haar leven bij ons gewoond.
Na het overlijden van Rob in 2013 kon ik Lykke niet meer bieden wat ze verdiende: veel aandacht en meerdere malen per dag wandelen.
Voor mijn werk ben ik 10 uur per dag van huis, en om een hond vier dagen in de week zo lang binnen te laten zitten of buiten in de ren waar je haar geen plezier mee doet, vond ik geen optie. En dus heb ik de zware beslissing moeten nemen om Lykke te herplaatsen.
Via de fokkers van Lykke werd een adres gevonden dat perfect leek: namelijk daar waar haar broer Polar ook al woonde. Met vele hectares grond om op rond te hollen.
Na een kennismaking hier thuis klikte het ook echt (en met de Noren, met als gevolg dat deze mensen ook met het Norenvirus besmet raakten).
Aangezien alle dieren in hun huishouden naar Indianenstammen vernoemd zijn, werd Lykke om niet achter te blijven omgedoopt naar Maya.
Na een paar weken na de kennismaking volgde dan toch die stap om haar naar haar nieuwe adres te brengen, wat was dat moeilijk. Vooral toen ik vernam dat ze nog lang nadat ik vertrokken was voor het hek had staan wachten, daar waar mijn auto geparkeerd had gestaan. Haar mensen hebben er gelukkig gelijk wat aan gedaan om te voorkomen dat ze daar op de uitkijk kon gaan staan.
Aanvankelijk leek het daar heel goed te gaan. Lykke is een echte mensen-hond en met alle aandacht van de kinderen ging het perfect. Maar de honden op dit adres wonen permanent buiten, en 's avonds en 's nachts kon Lykke dus niet bij 'haar' mensen zijn. Met onophoudelijke blaf serenades als gevolg. Tot overmaat van ramp ging haar broer Polar nog meer uitbraken ondernemen dan voorheen en was na 9 maanden de maat vol bij haar nieuwe eigenaren: Lykke en Polar konden daar niet langer meer blijven en voor beiden werd een ander adres gezocht.
Voor Lykke werd dat vlot gevonden, in de vorm van een gezin met jonge kinderen waar ze binnen woont en zelfs op de bank mag liggen. Wat wil een hond nog meer! Er wordt meer dan ruim met haar gelopen en allerlei activiteiten met haar ondernomen. Een droomadres, beter dan ze het ooit bij mij had kunnen gaan hebben. Ik ben haar mensen enorm dankbaar dat ze haar dit leven willen en kunnen bieden.
Lykke was de derde in de rij van Pyreneese Berghonden waar Rob en ik ons leven mee hebben gedeeld. Zij woonde bij ons vanaf 19 januari 2010 tot april 2013. Het eerste jaar van haar leven was ze nog samen met Beer. Dat hij overleed vond ze helemaal niet zo erg, aangezien ze daarna alle aandacht voor zichzelf kreeg.
Met Rosanne (het hondje van mijn moeder) was Lykke dikke maatjes en voor haar ging ze door het vuur. Rosanne maakte daar graag misbruik van en pikte alle botjes van Lykke in, iets wat Lykke geen enkel probleem vond. Met uitzondering van konijnenkarkasjes!
Eén van de meest opvallende eigenschappen van Lykke is haar amper te stuiten enthousiasme. Altijd vrolijk en ze uitte dat graag.
Verder is ze verzot op eten. Ze kreeg bij ons uitsluitend vers vlees voeding (Lotgering) en af en toe een vleesbot. Altijd te weinig, vond ze zelf. Maar als je haar taille zag dan weet je dat ze alles behalve te weinig kreeg.
De katten vond ze heel erg leuk, maar dat was niet altijd wederzijds, aangezien ze het af en toe niet kon laten om er eentje voor de lol op te jagen. Nyana en Doppie renden niet weg en met name Doppie was dan ook regelmatig de klos: Lykke dacht dat hij een pupje was en speelde ook op die manier met hem. Resultaat was een Doppie met punkhaar van de hondenkwijl op kop en schouders. Echt leuk vond hij dat niet, maar hij liet het toch maar toe.
Lykke zonder iets om mee te slepen is ondenkbaar. Altijd was ze aan het sjorren en sjouwen. Tijdens wandelingen verzamelde ze zwerfvuil, dat ze dan bij de voordeur deponeerde. In plaats van hondenbelasting te betalen hadden we geld toe moeten krijgen!
Autorijden vond ze niet echt geweldig, maar ze sprong ondanks dat braaf in de auto en reed hijgend mee.
Lykke is een echte mensenhond, een trouwe dame. Een hond met een heel fijn karakter. Stabiel, en onafhankelijk.
Dat onafhankelijke maakte haar wel een echte uitbreker, ze is meerdere malen uit de ren gegraven om in haar eentje een blokje om te gaan. Nadat er een electrische draad onderaan het gaas is gespannen vond ze de ren ineens een stuk minder leuk, de kennismaking met deze draad was verschrikkelijk. Maar ontsnappen was er daarna niet meer bij.
Achteraf geredeneerd is het simpel te verklaren waarom ze uitbrak: alleen in de ren zitten was maar niks, ze wilde binnen bij de baasjes zitten. Maar dat was helaas niet mogelijk aangezien het baasje (Rob) dat dagelijks thuis was niet in staat was om haar uit te laten of naar de ren te geleiden.