Mijntje, een poes van het klassieke type met een prachtige vacht die tot ze bejaard werd nooit klitte. Voor ons, alle kittens en voor de hond was ze ontzettend lief. Naar de andere katten was ze vaak humeurig als er teveel in haar buurt kwamen en mopperde er wat op los.

'Mijntje Chagerijntje' noemden we haar dan soms ook wel. Maar nadat ze was geholpen, verdween dat gedrag compleet..

Ze was door haar fokster vernoemd naar Mijntje Donners, een hockeyspeelster die in de maand van Mijntje haar geboorte samen met haar teamgenoten het zilver op de Olympische Zomerpelen wist te veroveren.

Mijntje heeft één keer een nestje gehad, samen met onze Doppie. Helemaal gepland was dat niet, maar het leverde wel prachtige en lieve kittens op.

Waar je Mijntje een groot plezier mee kon doen, is 'vleesjes'. Rauw vlees: stukjes biefstuk, rundergehakt, zalm, kipfilet, noem maar op. Tinlo Barfmenu cattery vindt ze ook niet te versmaden. Ook at ze graag van mijn bord mee, een privilege dat ze als oudere dame jarenlang heeft mogen genieten.

Mijntje was alles behalve een slome donder. Ze trok regelmatig sprintjes door het huis, met veel donder en geweld.

Ze vond niet alle katten in ons huishouden even leuk. Met name tussen Scar en haar heeft het nooit willen boteren.

Met het wegvallen van haar grote hondenvriend Beer juni 2011 is Mijntje totaal van de kaart geraakt. Wij denken doordat ze ondanks dat ze zich heel stoer voordeed, eigenlijk heel onzeker was. Meer hierover lees je in haar dagboekje.
Haar te laten sterilisteren heeft uiteindelijk de uitkomst geboden, met homeopathische granules heeft ze in de weken daarnaa haar evenwicht gelukkig aardig teruggewonnen en is het vertrouwen in haar van de rest van de groep langzaam weer hersteld. Al is de relatie met Scar altijd in wankel evenwicht gebleven.

Op 12-jarige leeftijd is er bij haar een te snel werkende schildklier geconstateerd. Bij haar lastig om op te merken aangezien ze altijd al een gekke kat is geweest, dus haar drukke gedrag viel mij niet direct op. Toen ik van de dierenarts naar aanleiding van Sauterne leerde waar ik op kon letten (o.a. kalende oortjes) zag ik gelijk dat ik nog een patientje in huis had: namelijk Mijntje. Bloedtest wees dit ook uit. Ondanks dat ik er bij haar vlot bij was, viel ze nog niet zo eenvoudig in te stellen op haar medicatie. Na een half jaar gelukkig eindelijk resultaat en al bleef ze wat gevoelig voor luchtweginfecties, verder was ze weer helemaal 'oude' Mijntje zij het iets minder dol.

Toen ze 15 jaar was geworden begon ze toch wat te kwakkelen. Haar haar werd dunner en dof, en ze begon wankel te lopen. Ik dacht aan een bijstelling van de schildkliermedicatie, of mogelijk zelfs haar nieren. Dit bleek niet het geval te zijn. Mijntje haar darmen die haar de eerste 1,5 jaar van haar leven dwars zaten (IBD) bleken ook nu weer de oorzaak. Door werderom een chronische ontsteking kon ze onvoldoende voedingsstoffen opnemen en teerden haar spieren steeds verder in. Met prednison hebben we dit proces weten te vertragen en ik heb haar zo nog 2,5 jaar langer bij me mogen hebben.

Toen Mijntje 5,5 jaar was, ontdekte ik een piepklein knobbeltje bij één van haar tepels. Dit is toen heel ruim weggesneden en we hebben geluk gehad: pas op 16-jarige leeftijd is er een nieuw knobbeltje ontstaan. Uiteindelijk is haar dit 1,5 jaar later fataal geworden.

Mijntje wordt enorm gemist. Ze was de laatste jaren niet van mij zij te slaan. Alles in het huishouden draaide om haar.
Het zal nog lang duren eer de pijn van de leegte die ze achterliet wat verzacht zal zijn.