Nooit meer die poot die mijn zakdoekjes van mijn neus weg haalt,

Nooit meer die poot die mijn hand met glas naar zich toe trekt,

Nooit meer die lange kriebelende snorharen in mijn neus als ik wil slapen.

Ga maar naar over de regenboogbrug Yasur, ik weet zeker dat Rob daar al op je staat te wachten. Zodat je weer lekker over zijn linkerarm op schoot kan hangen, samen luisterend naar muziek en gelukkig zijn, zonder zorgen en pijn.

Ik hou van je Yasur...

Zwart smoke, dat was Yasur. Volgens zijn fokkers niet echt een populaire kleur, maar dat was het voor Rob en mij toch gelijk juist wel.

Al twijfelden we de eerste maanden geregeld of hij echt wel zo smoke zou gaan worden als zijn kleurgenoten onder de Noren. Maar ja hoor, dat bleek natuurlijk wel het geval. Smoke blijkt toch echt wel ruim een jaar nodig te hebben om optimaal tot uiting te komen.

De naam Yasur is ontleend aan de vulkaan Yasur.

Als eerste man in huis zwaaide hij tot een maand voor zijn dood nog steeds de scepter, ondanks dat hij al jaren castraat was. Wanneer er ergens geruzie ontstond, stond hij er gelijk met zijn neus bovenop en 'regelde het even' (lees: mepte er op los en dan wist iedereen zijn of haar plaats weer).

Yasur had erg lange snorharen, en daarmee kriebelde hij elke nacht in mijn neus, aangezien hij steevast tegen mijn kussen aan lag te slapen aan de zijde van mijn gezicht. Draaide ik in bed om ze ontwijken, dan stapte hij over mijn hoofd heen en ging even zo vrolijk tegen de andere zijde van mijn kussen aan liggen.