Sauterne was onze eerste Noor. Weliswaar hadden we even daarvoor onze keuze al op Yasur laten vallen, maar het wachten tot hij groot genoeg zou zijn om te verhuizen, viel ons en de hond vreselijk zwaar.

En dus keken we verder naar Noren kittens, tot onze blik op Sauterne viel. Ze was alles wat we in een Noor wensten zien, en konden dan ook amper geloven dat ze nog niet vergeven was toen we haar voor het eerst gingen bezoeken.

Haar profiel vind ik zelf nog steeds schitterend. En nee, dan niet in de zin van de megalange rechte neuslijn die praktisch onzichtbaar in het voorhoofd overgaat, zoals tegenwoordig zo graag op shows wordt gezien.
Kijk maar eens naar diverse logo's van aan FIFé gelieerde Noorse boskatverenigingen en je weet wat wij bedoelen: lange oren, een zichtbare overgang van neuslijn naar voorhoofd, een sterke kin en een weelderige kraag. Dít is zoals een echte Noor er vroeger en nu nog steeds uit zou moeten zien vinden wij.

Ja en als je dat vindt, dan moet je dat natuurlijk ook op een show staven. Dat heb ik gedaan, het is ook gelijk bij die ene show gebleven.
Showen bleek een grote bron van stress voor mij. Maar Sauterne vond het prachtig, en sleepte Uitmuntend 1 en Best in variëteit in de wacht en werd ook nog eens genomineerd voor Best in show. Haar bekertje staat nu op eenzame hoogte te prijken en daar zal het waarschijnlijk ook wel bij blijven, want voor meer dan een uurtje showbezoek ben ik niet te porren.

Sauterne hield van twee dingen in het bijzonder: gedroogde hondensnacks en boven alles: in de tuin rondstruinen. Iets dat ze na het verdwijnen van Doppie begin 2015 niet meer mocht, waarmee de kwaliteit van haar leven drastisch was verminderd.

Nadat in datzelfde jaar een te snel werkende schildklier werd geconstateerd is ze aan het kwakkelen geslagen. De laatste maanden van haar leven leed ze daarbij ook aan nierfalen en was ze maanden voor ze 15 jaar mocht worden echt op.