We hebben tot ons groot verdriet op 10 juni 2011 afscheid van onze Beer moeten nemen.

Geen pijn meer, geen jeuk meer, voorgoed rust. Hopelijk zijn er veel konijntjes aan de andere kant van de regenboogbrug!

Beer, onze tweede Pyreneese Berghond: een vreemde eend in de bijt onder de Noren van cattery van de Moeshoek.
Toch was hij er al voordat zij er waren. Toen Nina (onze eerste Pyreneer) eind 1999 overleed, ontstond er een grote leegte. Nina was onvervangbaar voor ons, dus aan een andere hond denken was er de eerste maanden niet bij. Maar na verloop van tijd begonnen we toch naar een opvolger te verlangen.

En zo kwam het dat we begin juni 2001 de toen nog kleine Beertje vanuit het zuidelijkste puntje van België haalden.

Voor de socialisatie met katten zorgde onze Gizmo; deze voedde Beer met strenge poot op - en lang niet altijd op een rechtvaardige manier tot verzuchting van Beer.

Maar Gizmo verongelukte tot ons aller verdriet in april 2002. Ons leed was groot, dat van Beer was zo mogelijk nog groter. Hij stopte met eten, twee weken lang maar liefst.

Zoveel verdriet konden we niet aanzien, en snel gingen we op zoek naar een nieuw kattenvriendje die werd gevonden in Sauterne. Daar is het niet bij gebleven; in de loop der jaren is de 'vriendenschare' tot zeven kattenvrienden uitgebreid!

 

Het viel voor hem niet altijd mee om tussen zoveel katten te vertoeven. Gelukkig heeft hij met onze verhuizing naar Duitsland zijn rechten mogen verruimen. Hij mocht vrij verkeren in de slaapkamer, huiskamer en hal.

Beer is nooit echt makkelijk geweest met andere honden. Toen hij wat ouder werd, is daarin gelukkig wel wat veranderd.

Beer is ruim 10 jaar geworden. Zijn ooronstekingen waren bijna chronisch, en hij was de laatste jaren aangewezen op prednison aangezien zijn huidallergie steeds erger werd.

Maar dat mocht de pret allemaal niet drukken. Het laatste jaar werd de slijtage in zijn heupen en onderrug echter steeds pijnlijker en toen daar nog hardnekkige darmpoblemen bij kwamen, was het leven voor Beer niet langer meer om van te genieten en hebben we tenslotte de moeilijke keuze gemaakt om hem niet langer meer te laten lijden.

 

Rust zacht lieve Berus, ik hoop dat je enige echte baasje aan de andere kant van de regenboogbrug al op zijn pianokrukje op je zat te wachten en je in zijn armen heeft kunnen sluiten.