Geboren op 28.2.2023
ouders: Dragonlance's Elvis (Kalle) en Do-Re-Me Fra Jegere Drøm (Doortje)

Met een mix van heftige emoties heb ik het besluit genomen om Mi aan mijn moeder te schenken en heb ik haar gisteren daar naar toe gebracht.

Mijn moeder is al wat ouder en nadat we eind vorig jaar haar hondje hebben moeten laten inslapen, bleek de keuze voor opnieuw een hond om verschillende redenen geen goede keuze te zijn. Maar ondertussen was het wel heel alleen in huis voor mijn moeder, echt heel erg alleen. Terwijl ik kattengeluk in 17-voud om me heen had.

Mi lijkt in karakter perfect bij mijn moeder te passen: ontzettend mensgericht, super aanhankelijk, leergierig en -voor een kat- redelijk trainbaar. Een kattenclicker kon dan ook niet in haar kittenpakket ontbreken .

Mi wordt hier erg gemist, maar het te zien en horen wat een leuke match die twee zijn en hoeveel zon ze in elkaars leven brengen maakt het het ruimschoots waard!

Mi gaat vanaf gisteren verder door het leven als Ienemi.

En dan is het weer zover, tijd om deze pagina af te sluiten. Loesje en Picasso zijn verhuisd en voor wat ik kan inschatten hebben ze het er nu al prima naar hun zin. Mi is gebleven en lijkt niet zo'n last te hebben van het gemis van haar speelmaatjes. Hooguit dat ze haar liefdesaanvallen nog wat duidelijker op mijn projecteert

Gek genoeg was ik kennelijk nog niet aan hun verhuizing toe, want ik heb echt last van het 'lege nest syndroom'. Het kittencafé kan weg want Mi komt daar niet, blikjes kipfilet en tonijn kunnen ook worden opgeborgen want Mi eet dit niet. De kittencams zijn uitgeschakeld dus kan ik zonder me ongemakkelijk te voelen in te korte zomerjurkjes of nachtpon hurken bij het bijvullen van de surefeeds. Dagelijkse weegbeurt hoeft ook niet meer, al deed ik dat vanochtend natuurlijk toch gewoontetrouw.

Ondertussen is de donatie naar Tierengel Rheine e.V. voldaan, en is er ook een donatie naar TASSO e.V. gegaan (het orgaan voor chipregistratie en zoektochten naar vermiste dieren in Duitsland). Dit aangezien er tegenwoordig bij de NDG een Uniek BedrijfsNummer nodig is voor de eerste registratie van chips en omdat ik dat als buitenlands fokker niet kan krijgen, heb ik de chips van de kittens van dit nest bij TASSO geregistreerd. Omdat een registratie + penning daar gratis is, heb ik het bedrag dat ik anders bij de NDG kwijt zou zijn geweest aan TASSO gedoneerd. Dat leek me niet meer dan redelijk.

Morgen breng ik Picasso naar zijn nieuwe thuis, vandaag profiteert hij nog even volop van het gezelschap van zijn zusje. Spelen maar!! (En ja, de Josera is inmiddels aangekomen en is aan de brokkenmix in zijn 'rugzak' toegevoegd, dus het gaat helemaal goed komen)

Na even een radiostilte door gezondheidsklachten van mezelf, hier weer een berichtje vanuit Georgsdorf. Vandaag was de laatste fotosessie met het drietal nog compleet. Loesje gaat woensdag verhuizen, en Picasso zaterdag. Ik heb al flink last van de afscheidsblues, ondanks dat Mi blijft.

De kittenpakketten zijn al samengesteld, alleen de Josera voor de volwassen brokkenmix is nog onderweg want die was natuurlijk net op nu ik weer een nieuwe lading wilde mixen. Niets voor mij, want ik ben een hamster als het gaat om voorraden aanleggen.
Dit keer is het merk Royal Canin ruim vertegenwoordigd in de pakketten. Ik ben geen echte fan van dit merk, aangezien de prijs/kwaliteitverhouding ver, heel ver te zoeken is. Maar Doortje heeft mij bij haar aankomst in de cattery al snel duidelijk gemaakt dat het dat merk moest gaan zijn, of verhongeren. Nou is er voor haar kinderen hoop want Mi eet praktisch geen Royal Canin maar graag Barfmenu Babypack (vers vlees) en de brokkenmix van de volwassenen, Loesje en Picasso naast Royal Canin ook de brokkenmix en daarnaast Purizon Adult kip/vis (de kittenbrokjes van dat merk zijn een minder groot succes). Maar luxe natvoer staat bij die twee bovenaan de lijst, maar ja dat is niet compleet en onbetaalbaar dus kan ik me voorstellen dat ze hiervan op hun nieuwe adressen wat minder zullen krijgen. Al denk ik stiekem dat Loesje niets zal gaan ontbreken wat haar hartje begeert want ze bleek een maand terug haar mensen over afstand al gedirigeerd te hebben, zo bewees een foto die ik van ze ontving

[onder de foto gaat de tekst verder]

Het oogje van Picasso is weer helemaal hersteld, al vloog hij me vandaag even tussen de benen door de achtertuin in en zorgde het contact met het bloeiende gras voor toch weer even een minuut of 10 in zijn oogje wrijven met zijn voorpootje. Aangezien ik zelf nu met net zo'n oog zit ga ik me afvragen of het niet gelijk al een allergische reactie was op de jungle in mijn achtertuin. Dat bleek mijn verkoudheid en nu dit ook in ieder geval wel te zijn. Gelukkig gaat hij verhuizen naar een stedelijke setting met balkon

Terugkomend op de fotosessie, dat was weer een drama. De enige plek in huis die met deze hitte niet verduisterd is, is boven op de overloop en het is daar om weg te smelten. Zelfs het trio vond dat, dus erg lang hield ik ze daar niet en is er weer bar weinig variatie in de foto's.

Het is warm, en ik ben snipverkouden. Geen goede combinatie dus heel veel geduld had ik vandaag niet om de kittens goed op de foto vast te leggen. Een paar foto's zijn gelukt en die zijn dan ook bijgeplaatst in de fotogalerij.
Dan is het nu mooi tijd om nog wat 'bij te kletsen' over het trio.
Do en Mi zijn de grootste donderstralen van het nest, waarbij Mi het met kop en schouders wint. Het lukt niet meer om fatsoenlijk een deur door te gaan naar buiten of een ruimte waar ze niet mogen, zonder een kitten tussen de deur te krijgen (Do) of het kitten dat net iets sneller was uit de verboden ruimte te halen (Mi). Re is altijd net te laat

Re daarentegen is heel goed in het 'helpen' met het aanvegen van de hal. Hij 'sorteert' de plukken haar uit van het zand en brengt die even naar verschillende andere plekken in de hal. Want stel je voor dat ik te snel klaar zou zijn met het huishouden. Ook stofzuigen vindt hij leuk, en staat vooraan als ik bezig ben. Hij houdt van schoon en opgeruimd, en dat geldt ook voor de kattenbakken waar hij op gaat. Ligt daar naar zijn zin al teveel aan ongerechtigdheden in, dan blijft hij draaien en krabben en van bak naar bak lopen net zo lang tot ik de bakken uitschep. Waarop hij dan heel tevreden op een bak zonder enige vervuiling zijn behoefte gaat doen. Jammer genoeg voor hem schep ik de bakken maar 2x per dag.
Inmiddels komt hij ook weer bij me op bed slapen, net als de andere twee overigens. Of tenminste... Re slaapt, en de dames zetten eerst nog even de boel op stelten op bed voor ze ook gaan slapen. Mijn nachtrust is de laatste tijd weer ietsje minder goed...
Zijn oogje gaat niet slechter maar ook niet beter, hij blijft af en toe even knijpen. Op de foto's is er ook nog iets van te zien.

Al zijn ze alle drie goed in 'praten' en prrrrt zeggen, Do is het beste in echt tegen mij te praten. Ze probeert me dan meestal duidelijk te maken dat ze net wakker is geworden en dat ze mens of dier zoekt om aandacht van te krijgen.
Re is meer van het antwoorden. Als je zegt 'Re, kom je mee' dan zegt hij mauw, prrrt en rent mee. Mi houdt hele verhalen in zichzelf, met wisselende mieuws en prrrts. Mijn interactie met Mi bestaat meestal uit het 'Mi-LING, NEE!' roepen, behalve 's avonds op de bank, dan komt ze lekker op schoot liggen kroelen en spinnen.

Ondertussen liggen ze alle drie nog steeds graag bij mama Doortje aan de tepel. Zie je op de foto's een donkere kring op de neus van een kitten, dan weet je dat die even daarvoor bij mama heeft liggen lurken.

Afgelopen woensdag liet Picasso me even flink schrikken. Bij de ochtendverzorging (voeren, bakken scheppen etc) was er nog niets aan de hand, maar een uur later liep hij ineens met zo'n opgezwollen oog rond dat de oogleden rood naar buiten stonden en je geen oog meer zag. Ik heb het oog gespoeld met lauwe kamillethee en daarna gezalfd met vitamine A zalf. Vervolgens de wonden op mijn handen ontsmet
Gelukkig verdween de zwelling binnen 1,5 uur weer, maar ondanks het met regelmaat zalven van het oog (een regelrechte uitdaging bij hem met zijn scherpe nageltjes) blijft hij er steeds wat mee knijpen. Ik vermoed dat hij bij het spelen toch iets in zijn oog heeft gekregen wat het iets heeft beschadigd, een nageltje ofzo. Hoe dan ook is het zicht onaangetast en blijf ik zalven. Mocht er geen verbetering optreden, dan wordt het toch weer even een bezoekje aan de dierenarts.

Het wordt steeds lastiger om de kittens goed op de foto te krijgen. Vandaag had ik bedacht om ze een gedroogd konijnenpootje te geven, om ze af te leiden zodat ik rustig kon fotograferen.
Slecht idee want de eerste 500 foto's waarop Loesje blazend en grommend en woest spelend vastgelegd was, waren allemaal mislukt. Daarna had het haar aandacht niet meer en vertrok ze, waarop Mi en Picasso eindelijk de kans kregen om te onderzoeken wat Loesje nou eigenlijk zo wild maakte.

Wat een rijkdom
Bankhangen met Mi en Loesje naast me.

Soms hebben Moeshoekjes rare gewoontes. Zoals Zoef van nest 19, die komkommer at (klik hier voor een filmpje daarvan).
Maar ook zijn halfzus Loesje kan er wat van. Al kwam die na een kwartiertje spelen tot de conclusie dat ze deze sperzieboon toch niet lekker genoeg vond om op te eten, dus bleef het bij spelen en erin bijten.

Afgelopen dinsdag is het drietal voor de tweede keer tegen katten- en niesziekte gevaccineerd, en daar bovenop ook nog tegen hondsdolheid. Twee injecties dus maar liefst, wat niet erg in dank werd afgenomen maar, er werd toch geen kik gegeven. Tenminste niet op de behandeltafel. Loesje vindt het maar niets om in een reismand opgesloten te zitten en laat dat dan ook luidkeels horen, zowel in de auto als daarbuiten.
Ondanks dat hun gewichtjes op het moment wat schommelen, zijn ze fit en dat werd ook door de dierenarts bevestigd. En nu is het dagen aftellen tot Loesje en Picasso zullen verhuizen!

Vanochtend ging het opnieuw naar de dierenarts met Do, dit keer in de draagzak met een tuigje om aangezien ze het verblijf in de bench niet zo had gewaardeerd. En dat ging goed!
[ hieronder gaat het verhaal verder ]

Gelukkig maar, want vanmiddag moeten we weer... Ja, de chip van Do, onder in de draagzak teruggevonden. Hopelijk dat de derde chip vanmiddag er wel in blijft!

Vandaag was het de grote dag voor het trio: een bezoekje aan de dierenarts in het dorp verderop voor hun eerste vaccinatie en chip. Ik was heel benieuwd of er verschil zou zijn tussen Loesje (Do) en de andere twee, aangezien die laatste twee immers al wat dierenartsritjes naar Nieuw-Amsterdam hebben meegemaakt, en daarbij ook nog het feit dat zij niet over maternale antistoffen beschikken en dus mogelijk minder last van de vaccinatie zullen hebben. Dat laatste is nog afwachten, het eerste klopte: daar waar Picasso (Re) en Mi het allemaal reuze interessant vonden, schreeuwde Loesje moord en brand. Behalve in de wachtruimte, waar ze kennis hebben gemaakt met een 9-jarige uiterst lieve en rustige Cane Corso. Een goede ervaring voor hen erbij!

[ na de foto gaat het verhaal verder ]

Vandaag was het de beurt aan de jongst aangesloten dierenarts van de praktijk om de kittens te vaccineren. Lekker makkelijk voor mij want zij is Nederlandstalig. De kittens werden uitgebreid geïnspecteerd. Helder klinkende hartjes, geen rommelende darmen, 4 teentjes aan elk pootje, rechte staartjes, geen navelbreukje en balletjes daar waar ze horen. Schone longen, al was wel te horen dat er bij de twee flessekinderen littekenweefsel aanwezig is. Volstrekt in de lijn der verwachting en niets om zorgen over te maken, de longcapaciteit van beiden is prima. Bij Mi waren de lymfeklieren aan de keel en de achterpoten nog duidelijk voelbaar. Daar was ik verrast over, maar ook dat schijnt normaal te zijn wanneer een infectie zo ernstig was als bij Mi. Daar gaan vele weken overheen voor de cellen in de lymfeklieren gerust zijn dat de indringers verdwenen zijn. Daar zitten ook gelijk die cellen die onthouden dat je ziek wordt van die indringers, en bij een eventuele volgende infectie nog jarenlang correct zullen reageren en de boosdoeners aanvallen.

Ik merkte vandaag dat hoewel ik erg ingespeeld ben op de Duitse dierenarts die er normaal gesproken is en we echt gesmeerd samenwerken bij vaccinaties (dat was vandaag even ver te zoeken haha), het toch wel erg prettig is om honderduit in je eigen taal over dit soort zaken te kunnen praten. Deze nieuwe dierenarts vertelde ook nog eens bij het chippen van Loesje dat de chip die wordt ingebracht zo groot is, dat er nog even een opening in de huid blijft bestaan en je de chip dus nog even goed erin moet duwen nadat de naald eruit is.
Ennuh... wat vond ik toen ik thuis kwam in de reisbench. Juist, de chip van Loesje 🙈

[ na de foto gaat het verhaal verder ]

Leuk detail: Loesje zal komen te wonen bij Larry van de Moeshoek (Ollie), die hetzelfde overkwam.

Nog even geduld, als alles loopt zoals gepland worden de kittens aanstaande dinsdag tegelijk met hun eerste vaccinatie gechipt. Daarna kunnen ze van de Surefeeds gebruik maken en hoeven de volwassenen niet meer gekweld te worden met de aanblik van een schaaltje overheerlijk voer dat open en bloot onder je ogen wordt gezet, maar waar je niet aan mag zitten.

Het blijven lastige eters. Zonder extra aanmoediging eten ze slecht. En dat is te zien aan de groeicurves de dagen nadat ik een dag in Hengelo heb gewerkt. Dan is er die dag weer werk aan de winkel om de terugval of stilstand van de dag ervoor weg te werken. En zo jojo-en we vrolijk verder.
Ze ontwikkelen zich ondertussen steeds verder in hun gedrag en gevoel. Alle drie zijn graag bij me als ze rusten, Mi meestal bij mij op schoot (en dat is een unicum want door mijn onrust is mijn schoot niet echt populair), Do af en toe en Re is degene die steevast 's nachts bij mij op bed slaapt, stijf tegen mijn buik aan. Gelukkig lig ik onder een verzwaringsdeken en beweeg ik me 's nachts maar beperkt. Het blijft altijd wat eng, zo'n klein frummeltje op bed.
Do begint iets 'getemder' te worden en het uitdagen en vechten met Lily is steeds meer gewoon spelen met elkaar en achter elkaar aan sjezen door het huis. Ik denk dat ze doorheeft dat ze heeeeeeel ietsje kleiner is dan Lily en heeft haar aandacht verschoven naar Mi. Maar Mi is slim, als het haar te heftig wordt gaat ze onder de fauteuil liggen terugmeppen en blazen. Grenzen respecteren blijft een dingetje voor Do, maar ze leert, het broekspijpklimmen is ook al een stuk minder geworden. Al vinden zij en Mi dat nog wel lastig als ik naast het aanrecht sta, want via mijn broek kan je als kleine opdonder toch nog op het aanrecht komen!

Nu Do Re en Mi 7 weken oud zijn en het weer zo prachtig is, vond ik dat ze wel even in de wildernis van mijn achtertuin mochten lopen. En mooi dat ze het vonden!

Bijna 7 weken zijn de muzieknoten ondertussen, tijd voor de eerste groepsfoto. Ware het niet dat er een lolbroek tussen zat die alle foto's verpestte...

Ik heb het met mijn werk steeds zo weten te regelen dat door een goede spreiding van afspraken in combinatie met veel thuiswerken, ik nooit dramatisch lang van huis was. Gisteren was het echter echt niet anders te regelen en was ik 7 uur van huis. Er zat tot dan nooit meer dan 4 uur tussen de voedingen, dus spannend vond ik het wel. Thuisgekomen dacht ik er goed aan te doen om ze gelijk met krachtvoer te ondersteunen (Royal Canin Recovery). Aangezien Re dat niet lust, had ik bedacht om het door zijn melk in de voederspuit te mengen. Fout. Het bleek niet voor niets dat hij dit niet lust - hij verdraagt het niet. Een paar uur later produceerde hij notabene in het kittencafé een vaste drol in een plas van diarree. Dat de groeicurve van vandaag er als onderstaand uitziet is dan ook niet vreemd.

Ondertussen ondersteun ik hem met probiotica, dit keer pasta. Lekker vindt hij het niet, maar aangezien het in de bek blijft kleven moet hij het wel doorslikken.
Sorry jongen, als het vandaag goed blijft gaan beloof ik dat het morgen niet meer hoeft.

En ik heb mijn les geleerd. De kittens voelen zelf het beste aan welk voer goed voor ze is en welk niet.

Ondertussen blijft mijn worsteling om de soorten voer te vinden die het trio lust doorgaan. Dat lukte de afgelopen dagen niet zo goed en dat was ook terug te zien in de gewichten. Mi eet wel goed van haar vlees hoor, maar enkel vanaf mijn vingers.
Gisteren rukte ik het laatste redmiddel uit de kast: Royal Canin recovery. Dit is een super zachte mousse die wordt gebruikt bij zieke of herstellende dieren, of bij dieren die niet willen eten. En ja hoor, Do viel er op aan! Ook Mi lust het (klein detail: gewoon van een schoteltje, de t*t 😜). Re maak je er helaas niet blij mee, maar ondanks dat bleek ook hij vanochtend weer meer dan netjes aangekomen.

Vandaag gebruikte ik voor het eerst de verenstok bij de fotosessie. Re en Mi waren gelijk super enthousiast, maar Do was heel wat minder onverschrokken dan haar nestgenootjes. Aanvankelijk was de verenstok enkel eng voor haar, daarna misschien wat minder maar ze moest er in ieder geval weinig van weten. Onderstaande foto's spreken boekdelen...

Het trio heeft een grote fascinatie voor water. Lepelen uit het stenen waterbakje, en spelen bij de waterfontein. Hier Mi die nog niet helemaal door heeft hoe je het beste bij het water komt.

Sinds een paar dagen voor de geboorte van het muzikale trio staan er twee webcams op de kittens gericht. Dit voor mezelf om alles goed in de gaten te kunnen houden zonder letterlijk naast de bevallingskast te hoeven blijven zitten. Daarnaast kijken er enkele mensen op afstand met me mee. Niet alleen voor de lol, maar ook met een signaleringsfunctie. Zo was de kleine Mi in haar eerste levensweek na een verwoede graafaanval van mama Doortje onder de fleecedeken terecht gekomen en was ze mogelijk nog te zwak om er zelf onderuit te kruipen. Eén van mijn vriendinnen die toevallig via de webcam meekeek, kon me snel daarover inlichten zodat ik Mi er onderuit kon halen en ikwist dat ik de eerste tijd niet meer zulke slappe dekens moest gebruiken.

De camera's hebben inmiddels steeds minder functie. De kittens lopen vrij door het huis (dat heet, Do loopt vrij over de benedenverdieping en Re en Mi houden het nog bij de huiskamer en keuken) en zijn dus een groot deel van de tijd buiten beeld. Ik slaap nog op de bedbank naast de bevallingskast, en dat vinden ze wel leuk en daarom zijn ze in de nacht daar meestal nog wel te vinden (binnen het bereik van de camera's).

Bij meer ruimte horen ook meer risico's. Zo maakte Re eergisteren een missprong vanuit de witte bevallingskist en kwam in een soort van spagaat op de gladde vloer terecht. Lichte paniek bij mij want hij liep echt heel beroerd daarna, dus alle drie maar weer voor een paar uur in het afgesloten stukje met kleedjes op de vloer gezet. Gelukkig was hij de volgende dag weer volledig hersteld, een pak van mijn hart! Er ligt nu iets onder de opening in de kast om eventuele vallen te remmen

- onder de afbeelding gaat de tekst verder -

Ondertussen maakt het stel me gek als het om eten gaat. Wat zijn ze moeilijk, echt een drama.
Bij Re blijkt het te werken om hem elk uur even bij de Surefeed met Babycat brokjes te zetten, en 3x per dag nog een spuit melk te geven. Zo blijft hij beide lekker vinden. Maar dat gaat natuurlijk alleen maar als ik thuis werk.
Mi heeft besloten dat ze enkel nog maar Cat's Nature gevogeltemix lust en niet van het schoteltje maar alleen maar van mijn vingers. Dat krijgt ze om de 2 uur. Echter de Cat's Nature is geen complete voeding en zodra ik er premix aan toevoeg, spuwt ze het vlees uit zodra ze het proeft. Daarnaast ook 3x per dag een spuit melk die ze uiteraard niet zelf leeg zuigt maar al kauwend op de speen naar binnen werkt. In de nacht om de vier uur (= nog maar 1 keer eruit voor mij), en dat geldt ook voor Re. Beiden komen dankzij die inspanningen best netjes aan.
En dan hebben we Do. Veeeeel te druk om de voeropname door mij te laten regelen. Ik zet haar wel steeds samen met Re bij de Surefeed en zelf gaat ze ook wel met regelmaat het kittencafé in, maar de rust om genoeg te eten heeft ze niet en de moedermelk loopt terug. Dit in combinatie met haar hyperdepiep gedrag (een erfenis uit de lijn van Doortje, kijk maar eens naar deze video van de moeder van Doortje die haar kleine nichtje molesteert) maakt dat ze bij de ochtendweging van vandaag afgevallen was t.o.v. gisteren. Mi is haar inmiddels voorbij gestreefd in gewicht, daar zie je gelijk dat het voeren van vers vlees zoden aan de dijk zet. Vanochtend heb ik nog eens geprobeerd om Do onder druk Carnibest door te laten slikken maar al is ze iets minder fanatiek in het naar buiten werken ervan dan Re, dit gaat'm voor haar toch echt niet worden. Nou deed Mi hetzelfde want Carnibest kan ècht niet meer, dus ga ik het vanmiddag nog eens proberen met de Gevogeltemix van Cat's Nature.

Al met al wordt er een zwaar beroep gedaan op mijn creativiteit als het gaat om plannen maken dit moeilijke stel voldoende en volledig te laten eten.

Wat wel goed gaat na een paar ongelukjes van Re (plassen in hoekjes op het laminaat), is het kattenbak gedrag. Ik moest er een extra bakje met niet klontvormend grit in een vercholen hoekje bij zetten, en dat blijkt nu favoriet om in te plassen.

Omdat het toch wel erg lang ging duren voor de kittens op vast over gingen en ik er toch wel belang bij heb i.v.m. het wat langer van huis zijn voor mijn werk, heb ik gisteren de Surefeed van Doortje met het 'verguisde' Royal Canin voer erin open gezet voor Do en Re die in alle toonaarden vers vlees en natvoer blijven weigeren. Daar hoefden beiden niet lang over na te denken en ze vielen aan op de Royal Canin Mother and Babycat. Helaas blijken deze twee de smaak van hun moeder te hebben en hoef je met verantwoorde vers vlees voeding niet aan te komen. Ik geef me gewonnen...

Dat vroeg ook weer om een oplossing om de kittenbrokjes vrij voor het pakken neer te zetten, zonder dat het hongerige leger volwassenen zich er op stort en het bakje binnen 10 seconden schoon leeg is. Dus is het kittencafé weer uit de kast gerukt.

Daarmee is de huidige stand van zaken zoals hieronder:

Nadat Re gisteravond een ongelukje had in de bevallingskast, bedacht ik me dat het misschien toch een beter idee was om wat gebruikte kattenbakkorrels door hun papierkorrels in het kittenkattenbakje te mengen. Tenslotte snappen ze nog niet wat de bedoeling van dat bakje is, en was het vooralsnog een leuke plek om met elkaar in te spelen.

En vanochtend bleek dit inderdaad een goed idee! Hieronder het resultaat. Do weet het bakje nu dan toch op de juiste manier te gebruiken.
[Edit: nagekomen boodschap: ook Re heeft een plas op het bakje gedaan]

- onder de foto gaat de tekst verder -

Verder vinden ze hun ruimte inmiddels veel te beperkt. En ze hebben een partner in crime gevonden om daar wat aan te doen: Zorro. Die zet het deurtje voor ze open zodat ze vrij de kamer in kunnen. Gelukkig heb ik vloerverwarming, maar eigenlijk vind ik het lopen op de gladde laminaatvloer in deze fase van ontwikkeling niet goed voor ze. Een stevige grip op de vloer zorgt voor een goede loophouding, in plaats van dat de pootjes alle kanten op glijden.
Dat was voor mij dus werk aan de winkel, om hun bewegingsruimte veilig te vergroten. Dat is tevens het moment voor de kittencamkijkers dat ze hen niet meer op de voet kunnen blijven volgen (i.v.m. mijn eigen privacy ) omdat ze met regelmaat buiten beeld verdwijnen.
Het is niet anders!

Het valt niet mee om deze kittens te enthousiasmeren voor vast voer. Alleen Mi is mondjesmaat begonnen met vers vlees maar ook alleen nog maar vanaf mijn vinger. Rund, lam of andere smaakvolle zaken lust ze nog niet maar van de Cat's Nature Gevogeltemix van Dogmeat wordt ze wel blij. Het is een start!

Omdat ik Re op een gegeven moment buiten de kast tegen kwam, werd het tijd om hun bewegingsruimte wat te vergroten. En dat werd in dank afgenomen! Met name Do ging al vlot aan de wandel. Zij is dan ook wat voor in ontwikkeling op de twee flessekinderen.
Uiteraard vond ik het toen ook wel tijd om wat vaste voeding aan te bieden. Nou, dat wordt in alle toonaarden geweigerd dus heb ik na een paar dagen de 'strijd' maar opgegeven. Er staat nu een bord met wat hapjes en wie daar aan toe is, kan pakken. In de praktijk zijn dat steeds de volwassenen

Omdat Mi wel erg veel antibiotica heeft gekregen in haar nog maar korte leventje, leek het me zinvol om probiotica te gaan geven. Ik kocht het poeder van Puur, dat je oplost in - in mijn geval lauwwarme melk.
Waarom probiotica? "Dit supplement bevat goede darmbacteriën die bijdragen aan een goede voedselvertering door de productie van enzymen. Probiotica produceren kortketenige vetzuren, een zeer belangrijke voedingsstof voor de darmcellen. Een goede conditie van de darmcellen is nodig ter preventie dat allerlei ongewenste micro-organismen door de darmwand in de bloedbaan terecht komen. Zo draagt Puur Probiotic bij aan een goede darmflora."

Zo gezegd, zo gedaan, ik loste het poeder op in de Farmfood No 1 geitenmelk die ik Re en Mi voer. Ik maak 2x per dag een hoeveelheid melk aan en het leek me goed om maar in één van die porties probiotica te doen. Je moet niet overdrijven tenslotte. Ik hou per flesbeurt bij wie er hoeveel drinkt. Zo kan ik goed zien of er een kitten minder fit is als er meerdere flesbeurten achter elkaar minder wordt gedronken. En ja hoor, Mi weer. Ik kreeg er gisteren overdag maximaal 1 ml per flesbeurt in, daar waar haar broertje er zo 10 per beurt wegzoog. De paniek sloeg alweer toe bij mij en ik heb twee keer klaar gestaan met warme kruik en draagzak om de dierenarts te bellen. Maar omdat ik aan mezelf twijfelde (ik zie nu al heel snel spoken), toch nog even aangezien.

Toen was het tijd voor de volgende portie melk aan te maken. En ja hoor... mevrouw heeft alle flesbeurten van deze portie 9 tot 12 ml gedronken.
Het enige wat ik kan bedenken, is dat ze niet van de vanillesmaak van de probiotica houdt.

En ja... Mi wint. Geen probiotica meer door de melk

Gisteren was ik weer samen met Mi op pad naar de dierenarts in Nieuw-Amsterdam. Maar, als je 2,5 week oud bent wil je natuurlijk niet meer in een koeltasje met kruik vervoerd worden. Dus ging ze mee in de draagzak met een warmtepad erin. Geen foto van ons samen helaas, maar bij deze een foto van de draagzak zodat jullie een idee krijgen van hoe zoiets eruit ziet. Ze vond het prachtig en kon onderweg vanaf mijn schoot kijken naar alles wat in een sneltreintempo aan haar voorbij ging (of was het andersom).

Dat haar longen nog verre van hoe ze zijn moeten waren, dat wist ik al. Daar heb je geen stethoscoop voor nodig om dat te horen. En uiteraard werd dit ook door de dierenarts bevestigd. Maar het goede nieuws voor Mi was dat ze geen injectie meer hoefde, want er gaat nu een ander pad bewandeld worden.
Mi is ondertussen de 300 gram gepasseerd. Dit betekent dat ze het minimumgewicht bereikt heeft om een andere keuze van antibiotica veilig te kunnen doseren. Ze krijgt nu dus 2x per dag 0,08 ml Synulox in haar bekje gespoten.
Dit is een combinatie van 2 soorten antibiotica, en bestrijkt een breder spectrum aan bacteriën. Hopelijk ook de boosdoeners die het zo goed vertoeven vinden in de longetjes van Mi.

Verder bleek ze toch wat verstopt te zitten en is verlost van een hoop te stevige ontlasting. En dat is gelijk merkbaar, want drinken gaat inmiddels weer een stuk gretiger. De voedingen van de nacht zijn versoepeld naar eens in de drie uur, overdag houden we het voorlopig nog even op eens in de 2 uur. Op naar verder herstel!

Vandaag moest Mi terugkomen voor opnieuw een antibiotica injectie. En omdat ik onderhand erg onzeker ben geworden en ik wilde voorkomen dat ik er morgen weer met Re zou zitten terwijl ik vandaag had kunnen weten dat hij al niet in orde was, heb ik het hele gezinnetje exclusief papa meegenomen. En dat heb ik geweten, wat een stresskip is Doortje toch in de auto. De kleintjes waren er gelukkig heel relaxed onder. Eenmaal bij de dierenarts in de wachtkamer dacht ik dat ik een wolf in mijn reismand mee had. Bij elke miauw van een andere kat in de wachtkamer joelde ze het uit, je zou er haast bang van worden. Zelfde verhaal bij de dierenarts in de spreekkamer, als een kleintje van haar maar een piep op de onderzoekstafel gaf. Nee, echt een succes was dit gezinsuitje niet.

Maar, zowel Do als Re prima schone longen. Mi was geen verrassing dat het nog misse boel was, wanneer je je oor tegen haar aan legde was het gereutel nog steeds te horen immers en haar ademen gaat ook nog steeds stukken sneller dan bij haar nestgenootjes het geval is. Het ziet er naar uit dat Mi nog wel een aantal ritjes Nieuw-Amsterdam zal gaan maken, om haar driedagelijkse injectie te halen.

Maar, we waren niet alleen voor Mi bij de dierenarts vandaag. Ook Zorro is daar nog. Hij had een vreemd voorwerp in zijn dunne darm dat de boel blokkeerde. Maandag is hij geopereerd en nu is het afwachten tot hij weer zelf gaat eten en - niet onbelangrijk - hij weer gaat poepen. Want op dit moment liggen zijn darmen nog steeds volledig stil. Omdat hij niet eet wordt hij onder dwang met een spuitje gevoerd, dus ik had de stille hoop dat als ik vers vlees en ons televisiedekentje voor hem mee zou brengen, hij weer wat hapjes zou gaan nemen. Maar helaas, dat was niet het geval. Wel was hij heel erg blij met zijn dekentje. Voor het eerst kwam er beweging in hem en ging hij er aan snuffelen Ik heb het wel heel erg met hem te doen

En toen zat ik gisterochtend alweer met kleine Mi bij de dierenarts. Haar longen waren weer helemaal vol en het ademen viel haar heel zwaar. Kennelijk was voor haar de antibioticakuur toch te kort. Dit keer was het heftiger dan de eerste keer dus ik vond het best spannend of ze het zou redden. Ze kreeg weer vocht toegediend, een injectie antibiotica en opnieuw weer met eens per uur melk in haar bekje zien te druppelen. Zou ze die middag niet zelf gaan drinken, dan moest ik terug en zou ze dexamethason krijgen en de stap nemen naar sondevoeding.
Ik had de sonde al uitgekookt en klaar liggen, tot ze tot mijn grote opluchting toch weer heel behouden zelf ging drinken uit het spuitje! Dit heeft ze vastgehouden en vanochtend na een voor mij weer zware nacht, bleek ze zeer netjes aangekomen te zijn.
Ook papa Kalle heeft het er maar druk mee, waken over de kleintjes
Dinsdag weer terug voor controle en nieuwe spuit antibiotica en ik denk dat ik Re voor de zekerheid ook maar meeneem om te laten luisteren of zijn longen wel helemaal schoon zijn.

- onder de afbeelding gaat de tekst verder -

Ondertussen was er een nieuwe zorg bij gekomen. Zorro gaf iets over dat eruit zag en rook als ontlasting. Hij at niet meer, en dat zegt in het geval van Zorro alles. Dus vanochtend met hem naar de dierenarts in Nieuw-Amsterdam, wat ben ik toch blij dat mevrouw Hendriks altijd als het nodig is voor me klaar staat!
Hij bleek al licht uitgedroogd en omdat er niet iets voelbaar was in zijn buik moest ik hem daar achter laten voor een röntgenfoto met contrastvloeistof.
Later werd ik gebeld met het bericht dat er inderdaad, zoals ik al vreesde, een voorwerp in zijn darmen zat dat er operatief uit moest. Vandaag wordt hij eerst gestabiliseerd, morgenochtend wordt hij geopereerd. Omdat het een grote ingreep is moet ik telefonisch standby zijn, om eventuele beslissing te nemen als er complicaties zijn.
Oh oh, wat heb ik een knoop in mijn maag. Mijn arme angstige mannetje daar in een vreemde omgeving, met een operatie op komst die niet gegarandeerd goed af hoeft te lopen 😭

Vandaag was de controle van Re door de dierenarts en zijn tweede en laatste antibiotica injectie. Zijn longen klonken prima en geen opgezwollen kliertjes meer. De heenweg liet hij van zich horen vanuit de koeltas met kruik, op de terugweg had hij het beter voor elkaar. Hij was namelijk in mijn mouw gekropen en daar in slaap gevallen

Re was gisternnacht voor zijn doen uitzonderlijk stil, en ging steeds minder gretig en mindere hoeveelheden drinken. Gisterochtend bleek hij afgevallen te zijn t.o.v. de avond ervoor en hij voelde ook slapper en warmer.
Toen de dierenarts open ging heb ik gelijk gebeld en gelukkig kon ik die ochtend nog tussen de operaties door terecht. De thermometer wees 40,9 aan en zijn longen klonken helemaal verkeerd, ook een longontsteking dus. Daarom ook voor Re een injectie antibiotica, onderhuids vocht en elk uur 1 ml voeden tot hij opknapt. Vrijdag terug voor weer een injectie antibiotica.
Ondanks dat hij veel zieker leek dan Mi, knapte hij razend snel op en dronk een uur later alweer gretig. Tot nog toe gaat hij goed, maar kwam Mi niet zo goed aan de afgelopen 24 uur. Dus dat blijft alert blijven ook op haar!

Inmiddels is kleine Mi-Mi aan het opknappen! Vandaag is ze weer meegereisd in haar koeltasje met kruik naar de dierenarts in Nieuw-Amsterdam. Die was tevreden, al klinken haar longetjes nog niet schoon. Ze heeft weer een injectie antibiotica gehad die 3 dagen werkt, en de verwachting is dat dit voldoende moet zijn om haar helemaal te genezen. Wel moet ik het goed in de gaten blijven houden en bij de geringste twijfel met spoed terug komen.

Het flessen kan inmiddels volgens een wat minder moordend schema. Vanaf gisteren hield ik al eens in de twee uur aan en vanaf vandaag eens in de drie uur. Dat geeft mij ook wat meer ruimte om aan mijn nachtrust te komen.
Omdat ik goed wil bijhouden wat erin gaat en wat dat voor een toename in gewicht geeft, hou ik alles in een spreadsheet bij.

Daaruit blijkt ook dat de enige die moedermelk binnen krijgt, Do is. Dat is dan gelijk ook een bull van een kitten. Ik heb de afgelopen dagen met regelmaat onder het staartje gekeken, maar het is echt een poesje.
Omdat ze alle drie gebrand zijn op mijn bijvoedingen, krijgt zij ook steeds een milliliter mee. Het gevolg is dat ik nu 3 terrorkittens in huis heb: zodra ik in de buurt van de bevallingskast ben begint het stel te gillen als magere speenvarkens en naar het kussen dat voor de kast ligt te tijgeren. De snelste daarbij is Re. Die is zo gretig dat hij niet eens fatsoenlijk de speen in zijn bek krijgt.

Het is maar goed dat er al kandidaten in beeld zijn, want anders had ik ze vast en zeker alle drie zelf gehouden

Het ging gisteren niet goed met Mi. Ze wilde gisteravond niet meer drinken, haalde klikkend adem en bleek die dag flink afgevallen. Ze had hoge koorts, een beginnende longontsteking was voor de hand liggend.
Ik kon gelukkig gelijk met haar bij de dierenarts in Nieuw-Amsterdam terecht, waar ze een injectie antibiotica heeft gehad en onderhuids vocht. De drie dagen daarna moest ze elk uur 1 ml melk gevoed krijgen en zondag weer terug komen voor een nieuwe injectie antibiotica.

De eerste nacht en dag zitten er inmiddels op en er is winst, ze is 1 gram aangekomen! Af en toe drinkt ze zelfs gretig. Ik was er gelukkig alert op dat dit kon gebeuren, aangezien ze lang in het geboortekanaal heeft gezeten en er dan grote kans is dat er vruchtwater in de longen komt. Normaal gesproken 'zwaai' ik ze dan direct na de geboorte uit, maar omdat zij nog vast zat aan de placenta die niet wilde komen kon dit niet direct gebeuren.

Echt van een overvloedige melkgift is er bij Doortje niet te spreken dus ook de andere twee krijgen af en toe bijvoeding. En dat maakt ze regelrechte terror kittens, met name Re schuift gillend in een razend tempo naar de rand van de kast als hij me aan hoort komen en staat vooraan om melk te krijgen. Helaas voor hem is dat niet zo vaak als zijn zusje Mi krijgt.

Ik begin er voorzichtig vertrouwen in te krijgen dat Mi erdoorheen te slepen is, en al is dit best zwaar om in je eentje te doen (vooral 's nachts), het is het dik waard!

Gistermiddag en -avond zijn de kittens van Doortje en Kalle geboren. De eerste kwam vlot, de twee erna met wat meer moeite want die lagen in stuit. De namen zijn inmiddels bekend! De kittens zijn vernoemd naar hun moeder omdat dit mogelijk haar laatste nestje zal zijn. En hun vader zal het waarschijnlijk ook wel eens gezongen hebben (Elvis Costello in ieder geval wel).

Ik stel jullie hierbij het Korte Namen Nestje voor:
Do- Zwart zilver gemarmerd met wit poesje, eerst geborene met een gewicht van 95 gram
Re - Zwart zilver gemarmerd katertje, als derde geboren met een gewicht van 110,4 gram
Mi - Zwart gestreept met wit poesje, als tweede geboren met een gewicht van 110,7 gram.

Individuele portretjes laten nog even op zich wachten aangezien Doortje nog erg onrustig is en ik het niet wil verstoren als de kittens lekker bij haar liggen te drinken.

En nee - de bevallingskist is niet van kleur verschoten. Zowel Doortje als ik waren niet tevreden over de eerste, dus had ik eergisteren toch de tweede nog opgebouwd.

Vandaag is het dag 64 na de eerste dekking. Gemiddeld gezien bevalt een poes op dag 64. Maar, ten eerste is het een gemiddelde en ten tweede is er gedurende 3 etmalen verdeeld over 4 dagen gedekt. Dus ja, als pas de laatste dekkingen voor bevruchting hebben gezorgd is het nog geen dag 64. Hoe dan ook vindt Doortje het nog niet zo ver en wordt de bevallingskist nog steeds vooral door Epril benut, terwijl Doortje gewoon op de bank ligt.

Aangezien zowel Kalle als Bintje zich op het moment geroepen voelen om in huis te sproeien, moest ik een andere oplossing verzinnen dan de canvas bench die ik altijd als bevallingsplek gebruik. Dus bestelde ik voor mijn gevoel ruim op tijd een afneembaar kastje van gespoten MDF dat bedoeld is om je kattenbak in te plaatsen, maar wat bij Truus van de Moeshoek die bij cattery Skidbladnir woont zeer in de smaak viel als bevallingskist.

Zeer op tijd zou het zijn geweest, als de DPD niet zo'n moeite had gehad om mijn adres te vinden. Na 5 dagen tevergeefs met mijn kist rond te hebben gereden, kwam iemand op het geniale idee om een print van de ligging van mijn huis op Google Maps te maken en op de doos te plakken.

Anderhalve week later dan nodig was geweest werd de kist zodoende toch nog bezorgd, maar ja ondertussen had ik ook al elders een kist besteld dus nu heb ik er twee... Misschien dat ik die tweede in de toekomst ga gebruiken om het voer van de kittens in te zetten en de opening verklein zodat de volwassen katten er niet bij kunnen.

Ondertussen is kist nummer 1 opgebouwd en wordt hij alvast ingelegen door de andere katten. Er is dimbare verlichting in aangebracht en een camera opgehangen zodat de aanstaande kittenkopers als de kittens geboren zijn mee kunnen gluren in de bevallingskamer.

We zijn er klaar voor!

Het lijkt erop of Kalle weet waar Abraham de mosterd haalt, en het samenzijn met Doortje in een zwangerschap heeft geresulteerd .